Ağlarsa Ana Ağlar Emeği Çeken Anlar…

Analık ne zormuş…

Bakmaya kıyamamak, öpmeye doyamamak;

O yemek yiyince mutlu olmak;

Ateşlenince başını beklemek, onunla hasta olmak;

Kendi hastalığını unutmak neymiş en iyi beni analar anlar.

Ya da emek çekenler.

Evladının yarasını saran, onun kâbuslarına ortak olan anlar

Bu öyle bir duygu ki, önce suçlarsınız kendinizi,

Koruyamadım mı, yanında olamadım mı?

Niye dersiniz, niye biz. Niye gene benim kuzum?

İsyan edersiniz, kahredersiniz, hatta nefret edersiniz.

Belki el yapsa başka olur tavrınız. Ama el yapmaz çoğu zaman.

“Ne ucuz ne ucuz elin evladı ele ucuz” derdi anam.

Peki dedim anneme, babası kızımı 2. kez dövünce;

“Hani ele ucuzdu. Benim evladım babasına da mı ucuz?”

Anladım ki, doğurmakla nasıl ana olunmuyorsa,

Doğuma sebep olmakla, nafaka ödemekle de baba olunmuyor.

Hayatta tek taraflı yapılan en büyük fedakarlık analık herhalde.

Yüce Allah’ın biz kadınlara geçtiği en büyük torpil bu.

Emek çektiğiniz her ne varsa hayatınızda o kıymetli.

Çiçeğimiz, kuşumuz, balığımız, mesleğimiz, evliliğimiz, evladımız.

Başını beklememişse bir ana yada baba,

Emek çekmemişse kendini yok sayarcasına;

Yemek yemeyi, su içmeyi unutmamışsa

Evlat peşinde koşarken, canına kul kurban olmamışsa evladının…

Bil ki doğumuna sebep olduğu çocuk ucuzdur ona.

Ne olur boşansanız da el olmayın, ucuz olmasın evlatlar size.

Eski eşe öfkenizi evladınızın yanında yansıtmayın dışarıya.

Eski eş el olmuşsa, evlatta el olmadı ya.

Düşlüyorum ki; bir zamanlar aşık olduğunuz eski eşle sevdanızın meyvesi hiç solmasın. Güzel günler mazide kalmasın.

Yollar, kollar ayrılsa da bir çift kara göz, küçük bir yürek öfkeniz uğruna ağlamasın.